Σήμερα θα ήθελα να μιλήσω για το «Ο Μπέν χαμένος στη πόλη», το παιδικό «παραμύθι» που έγραψα και εικονογράφησα, και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μ. Σιδέρη.
Οι πιο παρατηρητικοί ίσως να προσέξατε ότι το εξώφυλλο είναι μία απ’ ευθείας αναφορά στο εμβληματικό “Abbey road” των Beatles, δηλαδή αυτό:
Τι φάση; Ακούστε τώρα…
Μία φορά και ένα καιρό, την δεκαετία του ’60, ήταν ο Timothy Leary, ένας κλινικός ψυχολόγος του Πανεπιστημίου του Harvard. Ήταν υπέρμαχος της χρήσης ναρκωτικών σε ελεγχόμενο περιβάλλον για θεραπευτικούς σκοπούς.
Περιττό να πούμε ότι πειραματιζόταν και ο ίδιος με μαριχουάνα, LSD, και άλλα παραισθησιογόνα, έ;
Γύρω στο 1969 αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα για κυβερνήτης της Καλιφόρνια με τους Δημοκρατικούς. Τότε προσέγγισε τον John Lennon και του ζήτησε να του γράψει ένα τραγούδι για να υποστηρίξει την καμπάνια του, η οποία είχε τίτλο “Come together, join the party”. Η πολιτική του καριέρα έληξε άδοξα πρίν κάν αρχίσει, όταν συνελήφθη με παράνομες ουσίες.
Το αστείο είναι ότι όταν πήγε στη φυλακή, του έδωσαν να συμπληρώσει τέστ που είχε δημιουργήσει ο ίδιος! (“The Leary interpersonal Behaviour Inventory”)
Μας έμεινε όμως το «Come together», το οποίο βρήκε τη θέση του ως εναρκτήριο κομμάτι στο τελευταίο άλμπουμ της καριέρας των σκαθαριών, το «Abbey road», και είναι ένα «ενωτικό» κάλεσμα. Όπως και η ιστορία μου δηλαδή.
Σε μία εικόνα μέσα στο παραμύθι μάλιστα, έχω μία αναφορά στο τραγούδι, η οποία χάθηκε στο ξάκρισμα του βιβλίου, οπότε δείτε τη εδώ:
Αλλά πάμε στην ιστορία.
*SPOILER ALERT*- Αν για κάποιο λόγο δεν θέλετε να μάθετε το τέλος μιάς ιστορίας που απευθύνεται βασικά σε εφτάχρονα, προσπεράστε την επόμενη παράγραφο!
Ο Μπέν που λέτε (ο δικός μου Charlie Brown, εξ ου και η ρίγα στη μπλούζα!), έχει πάει στη μητρόπόλη με τους γονείς του για ψώνια, και πολύ γουστάρει που ικανοποιείται το καταναλωτικό του ένστικτο. Καποια στιγμή διακρίνει ένα γνώριμο τερατάκι μέσα στο πλήθος, το οποίο προσπαθεί να αποφύγει, αφου είναι ένας «δύσμορφος» συμμαθητής του από το σχολείο. Την επόμενη στιγμή χάνει τους γονείς του και μένει μόνος του μέσα σε μία χαοτική, ξένη πόλη. Έτσι αρχίζει να σκέφτεται τρόπους για να γυρίσει πίσω στο σπίτι. Πάει στο ΚΤΕΛ (μη γελάτε…), πάει στον σταθμό των τρένων, πάει στο αεροδρόμιο, και κάθε φορά επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό: Το μέσο δεν είναι διαθέσιμο, δεν υπάρχει ψυχή εκεί παρά μόνο ένα ακόμα τέρας, όλο μεγαλύτερο κάθε φορά.
Το πρώτο από τα τρία τέρατα είναι ο συμμαθητής του που ήθελε να αποφύγει αρχικά, και όλα μαζί τον ακολουθούν.
Τότε το μικρό τέρας του μιλάει, δίνοντάς του τη λύση:
«Ανέβα στις πλάτες του μπαμπά μου (που ήταν το μεγάλο τέρας τελικά, και το άλλο ήταν η μαμά), θα σε πάμε εμείς στο σπίτι σου!»
Και ξεκινά μία φανταστική πτήση, αφού τα τέρατα έχουν φτερά, η οποία καταλήγει στο σπίτι του Μπέν.
Τέλος καλό, όλα καλα.
Δεν μπορούσα να αντισταθώ στο τέλος και να μην βάλω τον Μπέν να αποχαιρετά τους νέους φίλους του με την εντελώς cheesy ατάκα «Γειά σας καλά μου τέρατα! Είστε οι καλύτεροί μου φίλοι!». Μου θυμίζει τα μεταγλωτισμένα κινούμενα σχέδια που έβλεπα στη κρατική τηλεόραση την δεκαετία του ’80, μικρός.
Μία «αντιρατσιστική ιστορία», θα έλεγε κάποιος. Κάτι παραπάνω, θα έλεγα εγώ.
Το μήνυμα εδώ είναι το πόσο αλληλένδετα είναι όλα, και οι άνθρωποι φυσικά, μεταξύ τους.
Σε όλη μας τη ζωή, κάνουμε γενικεύσεις, καλές και κακές, νοηματοδοτώντας τα πάντα. Και πολύ καλά κάνουμε, γιατί είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης.
Φαντάζεστε π.χ., κάθε φορά που ήμαστε μπροστά σε μία πόρτα, να πρέπει να μάθουμε από την αρχή πώς ανοίγει;
Έτσι λοιπόν, διαχωρίζουμε τα πάντα σε «καλά» και «κακά», «άσπρα» και «μαύρα», βάσει των εμπειριών μας, και της επιρροής των «σημαντικών άλλων». Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Υπάρχουν π.χ. συμπεριφορές που είναι σίγουρα κακές ή ακόμα εγκληματικές, και καλά κάνουμε και δεν τις θέλουμε. Όλα τα συναισθήματα, θετικά και αρνητικά, έχουν την αξία τους και πρέπει να βιώνονται. Το πρόβλημα είναι όταν αντιστεκόμαστε στο «μαύρο» με όλη μας την δύναμη, με ανώριμο και δυσλειτουργικό τρόπο. Τότε καταλήγουμε να παίρνουμε περισσότερο απο αυτό.
Πλατιάζω πολύ;
Μπά.
Τα πάντα είναι αλληλένδετα σε αυτό το κόσμο. Η μέρα με τη νύχτα, το καλό με το κακό, το πάνω με το κάτω, οι μέλισσες με τα λουλούδια, το punk με τη disco, ο Τσίπρας με το Μητσοτάκη, κ.ο.κ.
Δεν βγάζει νόημα το ένα χωρίς το άλλο και δεν μπορούμε να έχουμε το ένα χωρίς το άλλο. Μπορούμε όμως να έχουμε περισσότερο από το «καλό» και λιγότερο από το «κακό», αν μάθουμε να μην αντιστεκόμαστε στο τελευταίο.
Έτσι, κλείνοντας παιδάκια, και για να επανέλθω στην ιστορία μας, αν δείτε κάτι «διαφορετικό» από εσάς, σε βαθμό που μπορεί να μοιάζει επικίνδυνο, δεχθείτε αρχικά την ύπαρξή του, με όσο το δυνατόν λιγότερο θυμό, άρνηση ή άλλες μορφές αντίστασης. Θα δείτε ότι σας μοιάζει περισσότερο απ’ ότι νομίζετε και ότι πρόκειται για μία «σκιά» σας (κατά Γιούνκ) που δεν έχετε ακόμα κατακτήσει.
Το παιχνίδι παίζεται στο ασυνείδητο…
Σας ευχαριστώ αν είστε ακόμα μαζί μου, και διαβάσατε όλο αυτό το ζαλιστήρι. Θα χαρώ να λάβω σχόλιά σας και κριτική για αυτό το βιβλιαράκι.
Άγγελος
Υ.Γ. Ορίστε και το soundtrack!..
Αφήστε μια απάντηση